زمينه و هدف: صاحبنظران همکاری را عنصرمهم روابط بين حرفه ا‌ی پزشکان و پرستاران می‌دانند. تعامل پرستار و پزشک، مستلزم ايجاد رابطه‌ی مشارکتی و تبادل اطلاعات برای دستيابی به يک هدف مشترک درمانی است. مشارکت پزشکان با پرستاران در تصميم‌گيری‌های بالينی، شاخص مهمی در افزايش کيفيت مراقبت ايمن در بيمارستان‌ها می باشد. بنابراين اين پژوهش با هدف بررسی ديدگاه پرستاران درباره‌ی ميزان مشارکتشان با پزشکان درتصميم گيری‌های بالينی انجام شد.
 روش بررسی: در اين پژوهش توصيفی، در 6ماهه‌ی دوم سال 1390، 400 نفر از پرستاران دارای معيار ورود به پژوهش به شيوه‌ی در دسترس از بيمارستان‌های دولتی‌، خصوصی و تامين اجتماعی شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه همکاری پزشک و پرستار بود که قسمت اول، شامل پرسشنامه عوامل دموگرافيک و قسمت دوم پرسشنامه مشارکت پرستاران و پزشکان در تصميم‌گيری ‌بالينی با 15 سئوال بود. اعتبار و پايايی ابزار به شيوه‌ی اعتبار محتوا و آزمون مجدد سنجيد‌ه شد و از روش‌های آماری توصيفی مانند فراوانی، ميانگين و انحراف معيار در تحليل نتايج استفاده شد.
يافته‌ها: به طور کلی اکثر نمونه‌ها(5/76 درصد)مونث و 3/58 درصد بين 5/39-30 سال‌، 5/93 درصد دارای مدرک کارشناسی و 8/53 درصد به صورت قراردادی استخدام بوده و 50 درصد بين 9-5 سال سابقه‌ی کاری داشتند. 5/78 درصد نمونه ها ميزان مشارکتشان با پزشکان در تصميم‌گيری‌های بالينی را در حد متوسط‌، 5/7 درصد در حد خوب و 14 درصد در حد ضعيف ارزيابی کردند.
نتيجه‌گيری: با‌توجه به نتايج اين پژوهش، درصد بسيار کمی از پرستاران ميزان مشارکتشان با پزشکان در تصميم‌گيری‌های بالينی را در حد خوب گزارش کردند و همکاری پرستاران با پزشکان در پروسيجرهای خاص درمانی بيشترين امتياز و عدم فرصت جهت ابراز نظر برای پرستاران کمترين امتياز را کسب نمود.