روش بررسی: اين مطالعه مقطعی- همبستگی در سال 1392 و با استفاده از نمونه‌گيری در دسترس بر روی 156 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 در شهرستان شاهرود انجام شد. اطلاعات لازم با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيک، پرسشنامه کيفيت زندگی مختص بيماران ديابتی و پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی جمع‌آوری و سپس ارتباط ابعاد کيفيت زندگی با خودکارآمدی و برخی از عوامل مرتبط تعيين شدند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آمار توصيفی و آزمون آماری ضريب همبستگی پيرسون صورت گرفت. سطح معنی داری در اين مطالعه 05/0 در نظر گرفته شد. 

 يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد سطح کيفيت زندگی بيماران متوسط بود و بعد جسمی کمترين نمره را داشت. تفاوت معنی‌دار و ارتباط خطی مستقيم بين خودکارآمدی و تمامی ابعاد کيفيت زندگی مشاهده شد، به طوری که بيماران با خودکارآمدی بالاتر، کيفيت زندگی مطلوب‌تری داشتند. همچنين بين کيفيت زندگی با سن، مدت ابتلا و شاخص توده بدنی نيز ارتباط معنی دار و خطی وجود داشت. 

 نتيجه گيری: بر طيق نتايج مطالعه، افزايش خودکارآمدی با بهبود ابعاد مختلف کيفيت زندگی مرتبط است. لذا به نظر می‌رسد با تدوين برنامه‌های بهبود و تقويت خودکارآمدی و تعديل برخی از عوامل، بتوان به سطح بالاتری از کيفيت زندگی در اين بيماران دست يافت.